شرمسار ایم آقای ویلچرنشین! - مجله کارنیکان

به گزارش خبرنگاران، روزنامه دنیای اقتصاد نوشت: این روزها درددل های لئوناردو پادووانی به بخشی از اخبار روزمره فوتبال ایران تبدیل شده است. مدافع 37 ساله برزیلی یکی از نجیب ترین و محترم ترین بازیکنان خارجی تاریخ لیگ برتر بود اما افسوس که سرنوشتی غم انگیز و تراژیک برای او رقم خورد. سه سال پیش در جریان بازی استقلال با فولاد، پادو آسیب دید و در ناحیه گردن دچار جابه جایی مهره شد. او رفت روی ویلچر تا همه آرزویش این باشد که بار دیگر بتواند روی پاهای خودش بایستد. با این همه اما پادو چند روز پیش اطلاع داد پزشکان نسبت به معالجه او به طور کامل قطع امید نموده اند. به این ترتیب، ویلچر سرنوشت ابدی فوتبالیستی شد که بدون یک سر سوزن حاشیه، همواره با تمام وجود برای تیم هایش در ایران بازی کرد و چیزی کم نگذاشت. او حتی بعد از آن مصدومیت شدید هم قدردان پیگیری های مردم ایران بود و هنگام ترک خاک کشورمان در کنار همسرش، با زبان فارسی از طرفداران تشکر کرد. حالا اما او رفته و فراموش شده؛ نسیان و انزوایی که دردش شاید از همه رنج های فیزیکی پادوانی بیشتر باشد.

مدافع برزیلی قرارداد نسبتا پایینی داشت و در نتیجه مطالبات قانونی چندانی هم از استقلال ندارد. با این حال همه وظایف باشگاه های عظیم در ماده و تبصره روی کاغذها خلاصه نمی گردد. استقلال به خاطر اسم و رسم و اعتبارش وظیفه دارد جویای احوال پادووانی باشد و در حد امکان به او یاری کند. این بازیکن تا به حال به دفعات از هزینه های بالای درمانی اش گلایه نموده است. همچنین فراموش نکنیم او قدرت کار کردن را از دست داده و دیگر توانایی کسب درآمد ندارد. از نظر اخلاقی آیا باشگاهی که پادو به خاطر پیراهنش متحمل این خسارت شد، نباید برای رسیدگی به شرایط او اقدام کند؟ تنها در دو فقره، بازیکنان خارجی بسیار ناکارآمد استقلال مثل بودوروف و بویان نایدنوف مجموعا چیزی حدود 500 هزار دلار از استقلال غرامت گرفتند، بی آن که گلی به سر تیم زده باشند. باشگاهی که به زور فیفا هزینه این خریدهای بنجل را می دهد، چرا برای بازیکنی که جانش را پای پیراهن آبی گذاشت قدم از قدم برنمی دارد؟ حتما همه خارجی ها باید تیغ زن و کلاش باشند؟ حتما باید با بستن قراردادهای شیادانه و فرصت طلبانه از ما به فیفا شکایت نمایند و اگر لازم شد ساختمان مان را هم مصادره نمایند؟

سلامتی عظیم ترین گوهر دنیاست و از دست دادن آن برای هر آدمی یک خسران بی جبران است اما بدشانسی دیگر پادووانی این است که چنین اتفاقی در فوتبال ما برایش اتفاق افتاده است. او اگر در یک تیم درجه دو از یک لیگ درجه سه اروپایی آسیب می دید، احتمالا تا الان آینده فرزندانش را هم تضمین نموده بودند. اینجا اما لابه لای روزمرگی های بی رحم فوتبال ما، در سیستم معیوبی که هر شش ماه یک تیم مدیریتی عوض می گردد، جایی برای فکرکردن به پادووانی نیست. باشگاه استقلال هنوز به خانواده مرحوم منصور پورحیدری بدهکار است؛ به مردی که بیشترین نقش را در تاریخ این تیم داشته و آن را با چنگ و دندان نگه داشته است. زن و بچه کسی که خانه و زندگی اش را برای استقلال فروخت هنوز از آبی ها طلبکارند، با این شرایط تکلیف پادووانی که دیگر روشن است.