بندرعباس در یک نگاه - مجله کارنیکان

شهر بندرعباس مرکز استان هرمزگان در جنوب ایران بزرگترین بندر کشور است. اندازه بسیار بالایی از ترانزیت کالا از طریق بنادر شهید رجایی و باهنر انجام می گردد. این بندر یکی از مراکز مهم فعالیت های تجاری و مالی در کشور است که افراد زیادی برای پیدا کردن کار به این شهر مهاجرت می نمایند.

جغرافیا

بندرعباس در جنوب استان هرمزگان قرار گرفته است و از شمال به ارتفاعات و کوه ها و از جنوب به دریا ختم می گردد، پس شیب عمومی شهر در راستای شمال به جنوب است. ارتفاع بندرعباس از سطح دریا 10 متر است.

شهر قشم (مرکز جزیره قشم) با حدود 28 کیلومتر نزدیک ترین شهر به بندرعباس بوده و فاصله بندرعباس تا تهران 1287 کیلومتر است.

این شهر در شمال تنگه هرمز واقع شده و از طرف شمال به شهرستان حاجی آباد، از طرف شرق به شهرستان های میناب و رودان، از غرب به شهرستان بندر لنگه و از جنوب به خلیج فارس و جزیره قشم ختم می گردد.

اقلیم

این شهر آب وهوایی گرم و مرطوب دارد از نیمه آبان تا نیمه فروردین آب وهوایی مطبوع در شهر حاکم است. ماه های اردیبهشت و خرداد هوا خشک، ماه های تیر تا مهر نیز هوا مرطوب است. بیشترین دما در گرم ترین روزها 52 درجه سانتی گراد و کمترین آن در سردترین روزها به 2 درجه سانتی گراد می رسد. میانه بارندگی بندرعباس در حدود 200 میلی متر است.

تاریخچه

بندر و روستای کوچکی به نام سورو، تا قبل ازقرن چهارم هجری در اطراف بندرعباس فعلی وجود داشت. این دهکده کوچک از طریق پرتغالی ها به منظور پیاده شدن و بارگیری اجناس از خشکی انتخاب شد. خرچنگ زیادی در سواحل این بندر زندگی می کرد که به همین دلیل آن را بندر کامارااو یا گامارائو یعنی بندر خرچنگ نامیدند. گامبرون نام متداولی است که احتمالا از لغت پرتغالی گامارائو گرفته شده است.

در سال 1622 میلادی از طریق شاه عباس و با یاری انگلیسی ها این بندر از اختیار پرتغالی ها خارج شد که به افتخار این پیروزی بندر گمبرون به بندر عباس تبدیل شد.

محله ها

محله های دوهزار، شهید جعفری، سورو، سیدکامل، نایبند، برکه گرد، پشت شهر، سه راه برق، کمربندی، درخت سبز، شاه حسینی، گلشهر، بهشت بندر، داماهی، آزادگان، زیباشهر، نخل ناخدا، خواجه عطاء، کوی22 بهمن، شمیلی ها، سرریگ، سیم بالا، شغو (شهرک توحید) و اوزی ها از محله های مشهور بندرعباس هستند.

مردم شناسی

بر اساس سرشماری سال 1390 جمعیت بندرعباس 435٬751 نفر برآورد شده است. بیشتر مردم بندرعباس مسلمان و دارای مذهب شیعه یا سنی هستند. سنی ها بیشتر در محله های اوزی ها و سورو و شغو (شهرک توحید) زندگی می نمایند.

افراد از شهرها و روستاهای دیگر برای تجارت به بندرعباس مهاجرت می کردند، زیرا این شهر دارای موقعیت تجاری مناسبی است. پس می توان گفت جمعیت بندرعباس را ترکیبی از قومیت های مختلف نظیر بندری ها، لاری ها، جهرمی ها، لامردی ها، بلوچ ها، عرب ها، لرها، اِوَزی ها، سواحلی ها (گروهی از سیاه پوستان آفریقایی) تشکیل می داده و امروز نیز در این بندر ترک ها، فارس ها، کردها، اهالی شمال کشور (گیلکی ها، مازنی ها و ترکمن ها) ساکن هستند و قسمتی از جمعیت بندرعباس را شامل می شوند.

بندری زبانی است که مردم بندرعباس از طریق آن تکلم می نمایند. این زبان یکی از گویش های زبان فارسی است که خصوصیات فارسی کهن را زنده نگه داشته است. اما تعدادی از وام واژه های اروپایی (نمونه:tawāl، از واژه towel انگلیسی به معنی حوله) و عربی، هندی به خاطر روابط بازرگانی نیز در آن به چشم می خورد.

صنایع دستی

جنوب ایران دستانی هنرمند دارند که از طریق آن و با کمترین امکانات زیباترین صنایع دستی را خلق می نمایند. این مردم غیور و هنرمند کافی است برگ های درخت خرما، صدف های کنار ساحل و نخ های رنگی داشته باشند تا زیباترین هنرهای خود را به نمایش بگذارند.

حصیربافی، گلابتون دوزی، پارچه های سوزن دوزی شده، صنایع دریایی، بادله دوزی و قالی بافی از صنایع دستی این شهر است.

سوغات

خرما، مرکبات، ارده، گوآوا و ماهی و میگو از سوغاتی های بندرعباس بوده و دارای معروفیت فراوان هستند.

دیدنی های بندرعباس

بندرعباس شهری تاریخی بوده و شامل جاذبه های تاریخی و طبیعی است. از جمله این جاذبه ها و جاهای دیدنی بندرعباس می توان به منطقه حفاظت شده گنو، مسجد جامع اهل سنت، آب انبارهای برکه باران، مسجد ناصری، خانه احمدی، موزه آب، امام زاده شاه محمد تقی (ع)، روستای سرخون، روستای خونسرخ، روستای سیاهو، معبد هندوها (پرستشگاه بت گوران)، چشمه آبگرم گنو، عمارت کلاه فرنگی بندرعباس، حمام گله داری، محله باستانی سورو و موزه مردم شناسی خلیج فارس اشاره نمود.