استقلالیها باید از پرسپولیس آسیایی حمایت نمایند؟ - مجله کارنیکان

خبرنگاران؛ احسان محمدی- پرسپولیس چند روز دیگر برای برگزاری فینال لیگ قهرمانان آسیا به قطر می رود تا به یک حسرت 28 ساله در فوتبال ایران انتها دهد. آخرین باری که یک تیم ایرانی این جام را به خانه آورد سال 1371 بود که تیم پاس به رهبری فیروز کریمی پیروز شد الشباب عربستان را با تک گل محسن گروسی شکست دهد. گل زن آن بازی حالا 52 ساله است! در همه این سالها و با همه ادعاهایی که روی کاغذ و در بازی با آمار و رنکینگ آسیا داشته ایم که ما بهترین تیم قاره هستیم، هیچوقت نه لیگ قهرمانان آسیا را برده ایم، نه جام ملت ها را و نه به المپیک رفته ایم.

برای اینکه بهتر این حسرت را آنالیز کنیم کافیست بدانیم که مهدی عبدی 7 سال بعد از فتح جام توسط پاس به جهان آمد، علی شجاعی 6 سال بعد، بشار رسن 5 سال بعد، سعید آقایی و میلاد سرلک 4 سال بعد و سیامک نعمتی و محمدحسین کنعانی زادگان 3 سال بعد! یعنی بازیکنانی که در این فینال حاضر می شوند حتی هنگام فتح این جام روی کره زمین نبودند! تا این اندازه فوتبال ما در حسرت یک پیروزیت آسیایی است.

شاید همین یکی از دلایلی است که باعث می گردد کسانی این بازی را ملی عنوان نمایند و از همه بخواهند پشت سر پرسپولیس بایستند و جاده را برای قهرمانی آن ها در آسیا هموار نمایند. در اینکه قهرمانی پرسپولیس در این رقابت ها برای ایران اعتبار می آورد شکی نیست، کسی هم تردیدی ندارد که همدلی ملی برای پشتیبانی از یک تیم ایرانی وقتی به مصاف حریفان خارجی می رود اتفاق خوبی است اما آیا واقعاً این اتفاق شدنی است یا به ضرب و زور رسانه ها می خواهیم استقلالی ها از پرسپولیس حمایت نمایند و یا فصل بعد پرسپولیسی ها پشت سر آبی ها بایستند؟

تکرار می کنم که اگر این اتفاق با رضایت خاطر رخ بدهد بسیار هم لذت بخش است اما در جامعه ای که چنان گرفتار دو قطبی شده که حتی طرفداری از تیم ملی هم ترک برداشته است، انتظار اینکه طرفداران تیم های باشگاهی حامی یکدیگر بشوند زیادی خوش بینانه است و دستکم نشانه ای از اینکه به این سمت حتی حرکت کنیم هم نمی بینم.

دو سال پیش که پرسپولیس پیروز شد به فینال لیگ قهرمانان آسیا برود، مهمان یک برنامه ورزشی بودم، مجری در راستای سیاستی که غالب بود خواست از طرفداران استقلال، سپاهان، تراکتور و ... دعوت کنم که از پرسپولیس در این کارزار حمایت نمایند. گفتم:چرا باید از طرفدار استقلال بخواهیم به استادیوم بیاید، پرسپولیس را تشویق کند تا این تیم قهرمان آسیا بگردد و بعد بازیکنان، پیشکسوتان و طرفداران پرسپولیس ستاره آسیایی را به رخ آنها بکشند؟

وقتی بزرگترها و عاقل ترهایی که انتظار می رود مثل نوجوان های دبیرستانی گرفتار کُری خوانی های مبتذل نباشند، در شبکه های اجتماعی دست به رفتارهای رقت انگیز می زنند و ستاره های کسب شده و نشده را توی حلق هم فرو می نمایند، چطور می گردد همدلی ورزشی را ترویج داد؟

واقعیت این است که جهانی فوتبال با رویاهای اخلاقی ما فاصله دارد. در آلمان هم طرفداران دورتموند آرزو می نمایند بایرن مونیخ شکست بخورد، همانطور که وقتی بارسلونا پیروز می گردد، طرفداران رئال مادرید با پرچم اسپانیا به خیابان نمی آیند. البته هر کاری آنها می نمایند لزوماً درست نیست اما مگر در میان عاقلان و موسفیدهای سیاست که جملگی دکتر-مهندس هستند نشانه ای از همدلی برای منافع ملی می بینیم که از طرفدار فوتبال این انتظار را داشته باشیم؟

هر پرسپولیسی آرزو دارد تیم محبوبش فینال را ببرد اما این یک رقابت باشگاهی در لیگ قهرمانان آسیا است، بازی ملی نیست و طرفداران تیم های دیگر همین که کارشکنی ننمایند کافی است.

انتظار حمایت و تشویق و همدلی دست کم در فوتبال باشگاهی خیالبافی است و این همه طرفداران دیگر تیم ها را سرزنش نکنیم.