وقتی فراوری چسب زخم، زخم خورده واردات بی رویه می گردد - مجله کارنیکان

به گزارش خبرنگار ، چسب زخم از نمونه محصولاتی به شمار می رود که اکثریت قریب به اتفاق افراد جامعه به انحای گوناگون به خرید و تهیة آن احتیاجمند هستند.

به واقع، افراد و گروه های اجتماعی جامعه به فراخور شغلی که از آن برخوردارند، در معرض جراحت و آسیب دیدگی هایی سطحی و بعضا عمیق تر قرار می گیرند که در چنین مواقعی، استفاده از چسب زخم برای تسهیل و تسریع فرآیند بهبودی و ترمیم محل آسیب دیده، لازم است.

فارغ از مشاغل خاصی که به تبع مخاطرات آن، احتمال آسیب دیدگی و جراحت را در آن بالا می بَرَد افراد عادی جامعه و حتی زنان خانه دار نیز در معرض جراحت های احتاقتصادی و سطحی قرار دارند و با این اوصاف تمامی افراد جامعه، به دفعات، جراحت های سطحی را تجربه نموده اند.

طرح این مقدمه، نه به منظور تحلیل و تشریح علمیِ موضوع مذکور (زخم ها و جراحت ها) بلکه از حیث تبیین میزان تقاضا برای این محصول و ظرفیت های اقتصادی فراوریی آن مطرح می گردد.

قاعدتاً در چنین شرایطی، هر آنچه به فراوری داخلی این محصول، که خرید و تهیه آن برای تمامی اقشار جامعه، ضروری و اجتناب ناپذیر به نظر می رسد، توجه گردد، گردش اقتصادی، سودآوری و فراتر ازآن اشتغالزایی قابل توجهی که در صنعت فراوری چسب زخم وجود دارد، می تواند در تعدیلِ بخشی از نارسایی ها و مسائل اقتصادی موثر واقع گردد و به واقع چسب زخم، به نوبه خود، می تواند همچون مرهمی برای آسیب دیدگی و جراحت های اقتصادی کشور، نقش آفرینی کند.

طبیعتا احتیاج به این محصول، صرفاً به کشور ایران خلاصه نمی گردد و قاعده مذکور (لزوم خرید و تهیه آن) در تمامی کشور های دنیا جاری و ساری است.

با این اوصاف، کوشش برای افزایش ضریب فراوری چسب زخم و همچنین بازاریابی هدفمند و هوشمندانه با هدف صادرات به کشور های خارجی، بخصوص کشورهایِ همسایة ایران، ضرورتی است که توجهِ به آن، امری الزامی به نظر می رسد.

علی رغم اهمیت شایان توجه فراوری و صادرات چسب زخم، متاسفانه اعداد و ارقام منعکس شده در رسانه ها، گویای این واقعیت تلخ است که نه تنها در حوزه صادرات، بلکه در عرصه تامین داخلیِ چسب زخم نیز، بیماری و آفت ویرانگر واردات بی رویه، به محصول اشاره شده سرایت نموده است.

آنچنان که آمار گمرک نشان می دهد، در چهار ماهه نخست سال گذشته، قریب به 179 تن چسب زخم وارد کشور شده و در صورت مبنی قرار دادن آمار مذکور، می توان اینچنین تخمین زد که سالیانه حدود 500 تُن چسب زخم به کشور وارد می گردد.

بنا بر اخبار و گزارشات موجود، به واقع، عمده چسب زخم های خارجی در ایران از مبداء کشور هایی همچون ترکیه، امارات، ژاپن، ایتالیا، تایوان، چک و... به ایران صادر می شوند.

چندی پیش، علی رضا شَه پرست، (از فعالان پخش دارو و تجهیزات پزشکی) در گفت و گویی با خبرگزاری صدا و سیما با اشاره به مصرف نسبتا قابل توجه چسب زخم در ایران اظهار کرد:علی رغم سابقة نسبت دیرین ایران در فراوری کالای مذکور، قریب به 85 درصد از چسب زخم موجود در بازار، به واسطه واردات و فراوریات خارجی تامین می گردد.

کیفیت چسب زخم ایرانی مطلوب است/متقاضیان نسبت به توان ایران به کیفیت بالای چسب های ایرانی نامطلع هستند

آنچنان که آنالیز ها و مطالعات اجرا شده نشان می دهد، با توجه به توان بالای ایران در فراوری چسب زخم در دو بخش کَمی و کِیفی، به دلیل تقاضای بالای خرید چسب زخم های خارجی، مراکز فراوریی در سالیان اخیر ناچار به کاهش ظرفیت فراوریی خود شده اند.

اگرچه عدد و رقم دقیقی که گویای میزان ضریب کاهش فراوری داخلی باشد وجود ندارد، اما اخبار و شواهد و قرائن موجود، موید کاهش حداقل 70 تا 80 درصدی ظرفیت کارخانجات فراوری چسب زخم است.

یقینا وابستگی به واردات در حوزه اقلام و محصولاتی که کشور ایران، تکنولوژی فراوری آن را ندارد، توجیح پذیر است که البته در این عرصه نیز توجیح کردن واردات در کوتاه مدت و میان مدت قابل هضم است و می باید با کوشش فراوان و فراهم ساختن بستر لازم برای ایفای نقش نخبگان، در چنین اقلامی نیز وابستگی ها به حداقل ممکن تنزل پیدا کند، اما در ارتباط با اقلامی که فراوریکنندگان داخلی از توان تامین و تهیه آن برخوردار هستند، واردات آن هم در اوزان سنگین هیچ توجیهی ندارد و با هیچ منطقی سازگار نیست مگر اینکه توان صادراتی کشور به میزانی تقویت گردد که فروش فراوری داخلی به بازار های خارجی، مقرون به صرفه تر از عرضه داخلی باشد که متاسفانه چنین توفیقی نیزحاصل نشده است.

به واقع اکثریت قریب به اتفاق داروخانه ها، به عنوان مراکز اصلی خرید و عرضه این محصول، طالب خرید چسب زخم های خارجی هستند که به تبع این مراکز نیز با توجه به سنجش ذائقه بازار سفارش می دهند و می باید با ارائه آموزش لازم و مطلع ساختن جامعه هدف این محصولات، مشتریان را به توان داخلی و کیفیت مرغوب چسب زخم های ایرانی مطلع نمود در غیر این صورت ظرفیت قریب به 20 درصدی فراوری داخلی نیز به تدریج کمتر خواهد شد و این برای اقتصاد ایران نوید بخش نخواهد بود.

قطعا حصول تحول اقتصادی کشور، صرفا به فراوری چسب زخم و یا میزان صادرات یا واردات این محصول گره نخورده، اما همین موارد به ظاهر سطحی، در سطح کلان بر صحنه اقتصادی جامعه و سمت و سوی آن اثرات موثری خواهد داشت.

بار روانی واردت بعضی محصولات بر اذهان و افکار عمومیِ جامعه خوشایند نیست

بنابر مطالعات و آنالیز های اجرا شده، تکنولوژی فراوری چسب زخم ساده است و از پیچیدگی خاصی برخوردار نیست و به تبع می طلبد در مورد چنین اقلامی، احتیاج جامعه بصورت 100 درصدی از محل فراوری داخلی مُهَیا گردد.

به واقع واردات محصولات اینچنینی، زیبنده و شایسته کشوری همچون ایران نیست و به تدریج افکار و اذهان عمومی جامعه را نیز تحت الشعاع قرار می دهد و بدون تردید واردات چنین اقلامی، بار روانی مطلوب و خوشایندی از خود به جای نمی گذارد.

امید آن می رود با توجهِ عموم مردم، نسبت به خرید محصولات ایرانی، و بازاریابی حرفه ای تر (حداقل در سطح کشور های منطقه و همسایه ایران) ضریب صادرات اقلام اینچنینی نیز به بازار های هدف بصورت انبوه، در دستور کار قرار گیرد.