بازی با اسپانیا را هرگز فراموش نمی کنیم
به گزارش مجله کارنیکان، بازی ایران اسپانیا را نمی توان فراموش کرد؛ درست مثل بازی با آرژانتین که با وجود باخت در وقت اضافه به آلبوم خاطرات ما از جام جهانی تبدیل شد. بازی با اسپانیا به مراتب برایمان هیجان انگیز تر بود؛ از دفاع جانانه نیمه اول تیم ملی درمقابل اسپانیا گرفته تا موقعیت های هرچند کم ولی پرهیجان نیمه دوم برای ما. مثلا آن گل شیرین سعید عزت اللهی را هیچ وقت نمی توان فراموش کرد؛ گلی که توانست دروازه تیم قدرتمندی مثل اسپانیا را با آن همه کب کبه و دب دبه اش باز کند. گلی که باعث شد هورای خوشحالی هر خانواده تا چند محله آن طرف تر برود و صدای مردم ایران طبقه هفتم آسمان را هم رد کند. چه کنیم که سوت داور و ویدیوچک به داد اسپانیا رسید و آن گل خاطره انگیز به خاطر آفساید قبول نشد. تاثیر مهمی که آن گل برای ما ایرانیان داشت این بود که ذهنیت ما از عملکرد صرفا دفاعی و حمله ای ضعیف تیم ملی پاک شد. احتمالا تصورش برای خیلی از ما به دور بود که ایران هم می تواند دروازه تیم قدرتمندی مثل اسپانیا را باز کند. فقط برای محقق شدن این رویا به یک بازی مدیریتی و تمیز نیاز داشتیم که بچه هایمان نشان دادند که توانمندی اجرای چنین عملکردی هم به خوبی دارند.
از آن جالب تر، موقعیت خطرناک اسپانیا برای زدن گل دوم به ایران بود؛ همان صحنه عجیب و غریبی که بازیکنان ما زمین را با نیمکت مدرسه اشتباه گرفته بودند و با نشستن و خوابیدن روی زمین نگذاشتند آن موقعیت ترسناک به گل دوم تبدیل گردد؛ صحنه دلهره آوری که بجای چند ثانیه برای ما به مقدار چند دقیقه گذشت. نفس ها حبس بود و مدام میگفتیم نه، گل نشو! بازیکنان اسپانیا هم رحم نمی کردند و تمام کوشش خود را به کار گرفته بودند که آن موقعیت را به گل دوم تبدیل نمایند. لشکر سفیدپوش اسپانیایی ها مدام با شوت و ضربه، سعی می کردند توپ مدفون شده را پیدا نمایند و ایران را با اختلاف دو گل شکست دهند. این بچه های ما بودند که با جان و دل نگذاشتند رویای حریف به حقیقت تبدیل گردد. بی راه نبود که سرمربی اسپانیا پیش بینی نموده بود که تیم ش با ایران بازی سختی درپیش دارد.
یا حتی شیرین تر از آن، لایی وحید امیری به پیکه که برایمان از صد تا گل قشنگ تر بود. حرکتی که به سوژه داغ شبکه های اجتماعی تبدیل شد و خیلی از کاربران پیکه را بخاطر آن لایی خوردن قشنگش به برج آزادی تشبیه کردند! ایران نشان داد که بجز بازی تدافعی هم می تواند بازی تهاجمی قشنگی را به نمایش بگذارد، می تواند مثل تیم های دسته اول غربی هم دفاع داشته باشد، هم حمله و ضدحمله هیجان انگیز؛ چهره ای که به آن صورت از تیم ملی سراغ نداشتیم و آن بازی تمام فرمول و معادلاتمان را از بازی تدافعی شدید تیم ملی در جام های جهانی به هم زد.
حالا این بازی گذشت و تنها امید ما از صعود به مرحله بعد به بازی با پرتغال گره خورده؛ به بُرد تیم قدرتمندی که رونالدو را دارد. به قول گفتنی، حتی باخت چیزی از ارزش ما کم نمی کند اما چه می گردد اگر در این جام، حسابی شگفتی ساز شویم و با بُرد یک تیم قدرتمند به مرحله بعد صعود کنیم؟ مگر جلوی اسپانیا مثل یک تیم واقعا حرفه ای بازی نکردیم؟ صرف نظر از چند اشتباه و بداقبالی، بازی آن شب می توانست به سود ایران یا حداقل به تساوی منجر گردد. با این حال گذشته ها گذشته و امیدواریم ورق برگردد و عملکرد تحسین برانگیزی را در این مسابقه پیش رو به نمایش بگذاریم.
می گویند روزی از گابریل گارسیا مارکز (نویسنده مشهور کلمبیایی) پرسیدند: اگر بخواهی کتابی صد صفحه ای درباره امید بنویسی، چه می نویسی؟ می گوید 99 صفحه را خالی خواهم گذاشت و در صفحه آخر ، سطر آخر خواهم نوشت ؛ امید آخرین چیزی است که می میرد…
منبع: دیجیکالا مگ